جان هنر، کجایی؟ استاد اکبر گریوانی هنرمند پیشکسوت

پای صحبت پیشکسوتان هنر استان؛ با جانِ هنر، کجایی؟
شب بیستم_ اکبر گریوانی_ هنرمند پیشکسوت 

هاوین‌هنر/ فاطمه دوست‌زاده

آغاز مسیر هنری استاد اکبر گریوانی از روزهایی شکل گرفت که در کلاس‌های کانون کودکان و نوجوانان منطقه ۴ اصفهان قدم نهاد؛ جایی که او با شوق و عزمی ریشه‌دار، به آموختن فیلم‌سازی و بازیگری پرداخت.
اولین تجربه‌ی بازیگری‌اش در فیلم پرتغال، دریچه‌ای تازه به دنیای هنر برایش گشود؛ تجربه‌ای ناب و بی‌همتا که در جانش شعله‌ی خلاقیت را برافروخت.
پس از آن، همکاری او با گروه تئاتر کانون آغاز شد. در یکی از همان روزهای تمرین و اجرا، نیاز به طراحی دکور نمایشی احساس شد و استاد گریوانی، با همیاری دوستانش، پا به این عرصه گذاشت. آن تجربه، جرقه‌ای شد که مسیر هنری‌اش را دگرگون کرد. خود او می‌گوید:
در دکور، آرامشی می‌یابم که با روحم سازگار است؛ انگار هر میخ، هر تکه چوب، و هر لکه رنگ با من سخن می‌گوید.
از همان زمان، طراحی و اجرای دکور برایش نه شغل، بلکه عشق شد؛ عشقی که هنوز پس از سال‌ها، با همان حرارت ادامه دارد.
با آغاز جنگ تحمیلی، استاد گریوانی حضور در جبهه را وظیفه‌ای مقدس دانست. در بیست‌ودوم بهمن ۱۳۶۵، همراه گروه تئاتر تیپ ۲ لشکر ۸۵ زرهی کرمانشاه، راهی جبهه‌های غرب شد تا در کنار رزمندگان، هنر را در خدمت ایمان و وطن به صحنه ببرد.
از میان خاطراتش، اجرای دکور نمایش شب سیزدهم چون نگینی می درخشد و میگوید:
باید دیواری کاهگلی می‌ساختیم. با پارچه متقال، اندکی رنگ و مشتی کاهگل، دیواری ساختیم که چنان جان داشت، که تماشاگر باور نمی‌کرد پارچه است. دیوار زنده بود؛ چون با عشق ساخته شده بود.
استاد گریوانی، در مقایسه‌ی فضای کاری امروز با گذشته، با لبخندی پدرانه از تغییر زمانه سخن می‌گوید:
آن روزها، طرح دکور را با دست بر کاغذ می‌کشیدیم و تا رفع کوچک‌ترین نقص، بارها بازنگری می‌کردیم. سازه‌ها با چوب و فلز و پارچه و کاغذ جان می‌گرفتند. امروز اما دنیای دیجیتال با طراحی‌های کامپیوتری و پرده‌های کروماکی، چهره‌ی صحنه را دگرگون کرده است. با این‌همه، من هنوز با دکورهای واقعی نفس می‌کشم؛ چون حس لمس چوب و رنگ، به کار، روح می‌بخشد.
در پایان، استاد اکبر گریوانی سخنی را برای جوانان هنر به یادگار می‌گذارد:
«در هر رشته‌ی هنری که گام برمی‌دارید، بدانید راز ماندگاری، تنها در عشق، همت و صداقت نهفته است. بدون این سه، هیچ هنری جان نمی‌گیرد.»